هندبال برای من فقط یک ورزش نبود مسیر رشد و زندگی‌ام بود

لطفا خودتان را معرفی کنید.

توماج طبیب زاده، متولد ۳۰ شهریور ۱۳۶۲ شهر بندرعباس، دارای مدرک کارشناس ارشد مهندسی عمران (گرایش سازه ) کارمند اداره کل راهداری و حمل و نقل جاده ای استان هرمزگان هستم.

از چه سنی به سراغ ورزش رفتید و اولین مربی شما چه کسی بود؟

بنده در یک خانواده کاملا ورزشی بزرگ شده ام و پدر و مادرم هندبالیست بودند.

این موضوع باعث شد تا از همان کودکی عشق به ورزش، مخصوصا هندبال داشته باشم و از شش سالگی از باشگاه هندبال خیز نایبند شروع کردم. اولین مربی و اولین کسی که کنارم بود و راه به من نشان داد پدرم ،غلامعلی طبیب زاده بود و ایشان نه فقط یک مربی ،بلکه الگوی زندگی من بودند.

بعد از آن هم افتخار شاگردی مربیان خیلی خوبی مثل فرامرز عیانی که نه تنها یک مربی بلکه دوست خیلی خوب برای بنده بوده است. از دیگر مربیان هم می‌توانم به بهزاد رییسی، علی علیزاده، مهدی نوظهور، کیوان صادقی و محمد رجبیان اشاره کنم.

چه کسانی در خانواده شما را بیشتر به ورزش تشویق کردند و مشوق اصلی شما چه کسی بود؟

از آنجایی که پدر و مادرم هر دو هندبالیست بودند،همیشه من را به ورزش تشویق می کردند، اما مشوق اصلی من پدرم بود ، چون خودش مربی بود و کمک می کرد تا در مسیر درست ورزش حرفه ای قدم بردارم.

کمی از رشته ای که فعالیت می کنید بگویید؟

رشته ای که در آن فعالیت می کنم یک ورزش تیمی، سریع و کاملا پر هیجان است که هم به آمادگی بدنی بالا نیاز دارد و هم به تمرکز ذهنی.

هندبال از آن دسته ورزش هایی است که درگیری‌های بدنی و برخوردهای فیزیکی در آن زیاد است و همین موضوع باعث می شود بازیکن ها همیشه در بالاترین سطح آمادگی جسمی و روحی باشند. موضوعی که من را جذب این ورزش کرد همین شدت بازی و کار‌گروهی پر فشارش بود. در بازی هندبال هر ثانیه آن مهم است و باید هم با فکرت بازی کنی ، هم با بدنت. برای من هندبال فقط یک ورزش نبود، بلکه مسیر رشد و زندگی من را مشخص کرد.

مشکلات و راحتی شما در ورزش چیست؟

ورزش همیشه سختی و راحتی های خاص خودش را را دارد. یکی از چالش های اصلی ما مخصوصا در سطح باشگاهی نبودن سالن ورزشی استاندارد ، نبود اسپانسر و حمایت مالی بود. وقتی امکانات کافی نباشد مطمئنا برای ورزش کردن دغدغه های زیادی وجود دارد و ناخود آگاه انگیزه مربی و بازیکن ها از بین می برد.

متاسفانه همین مشکلات است که باعث می شود ورزش قهرمانی در اولویت قرار نگیرد ،کما این که در استان ما بارها شاهد این موضوع بودیم که حتی مربی با هزینه شخصی تیم را اداره کرده و با تمام کمبودها وقتی تیمی وارد زمین می شود و نتیجه مطلوب را کسب می کند باعث می شود سختی ها را فراموش کنید.

چه صحبتی با مسئولین دارید؟

اول از زحمات تمام مسئولینی که برای پیشرفت ورزش ،به ویژه ورزش هندبال ، تلاش می کنند تشکر می کنم. متاسفانه در شهر بندرعباس ، حدود دو دهه است که ورزش هندبال به دلیل عدم زیرساخت های مناسب و مدیریت های نادرست و نبود برنامه ریزی اصولی ، رونق چندانی ندارد و از جایگاه واقعی خودش فاصله گرفته است. صحبت من با مسئولین این است که اگر می خواهیم هندبال استان زنده شود باید شایسته سالاری را جایگزین روابط کنیم. ما خاک خورده های هندبال اگر شرایط و میدان فراهم شود آماده هرگونه کمک‌ به بهبود روند و عملکرد مثبت هندبال استان هستیم.

وقتی در جایی از شما تعریف می شود یا مقامی کسب می کنید چه حسی به شما دست می دهد و از چه کسی تشکر می کنید؟

قطعا حس خوبی دارم ، چون وقتی به عقب بر می‌کردم و به سختی هایی که در این مسیر متحمل شده ام ، ابتدا از خدا تشکر می کنم ، بعد از پشتکار خودم لذت می برم و در پایان از مربیانی که برایم زحمت کشیدن و وقت گذاشتن قدر دانی می نمایم.

کدام مسئول یا مربی برای شما بیشتر تلاش کرده اند نام ببرید؟

همه مربیانی که نام بردم به نوبه خود نقش خیلی مهمی در دوران ورزشی بنده ایفا کرده اند. اما زمانی که در تیم شهید قندی یزد بازی می کردم از کیوان صادقی که یکی از بهترین های آسیا و کاپیتان هندبال ایران بودند، چه از نظر فنی و چه از اخلاق و نظم و‌ انضباط در ورزش و زندگی درس های مهمی یاد گرفتم و امیدوارم هر جایی که هستند سالم و تندرست باشند.

از نظر شما ورزشکار به چه کسی گفته می‌شود؟

به نظر من ورزشکار واقعی کسی که که اخلاق، تعهد و احترام به دیگران را سرلوحه کار خودش قرار می دهد.

از نظر شما زندگی بدون ورزش یعنی چه ؟

به نظر بنده زندگی بدون ورزش یعنی بی انرژی بودن یعنی نبود تعادل ، انگیزه و آرامش ذهنی ، ورزش یک جور سبک زندگی است که به آدم نظم ، انرژی، انگیزه و قدرت زنده بودن را در زندگی می دهد.

توصیه شما به هم سن و سال‌هایتان چیست؟

توی سختی ها و مشکلات روزمره زود تسلیم نشوند و زود شانه خالی نکنند بلکه دنبال راه حل باشند.قهرمان واقعی کسی است که پس از هر شکست درس بگیرد و دوباره تلاش کند و فعل خواستن را دوباره صرف کند.

شیرین ترین و تلخ ترین خاطره شما از ورزش هندبال چه می باشد؟

شیرین ترین خاطره من بدون شک راهیابی با تیم شهید قندی یزد به لیگ برتر بود. تلخ ترین هم در بازی های جوانان کشور در یک بازی پایاپای در وقت اضافه مغلوب تیم ذوب آهن اصفهان شدیم و از راهیابی به فینال مسابقات کشوری بازماندیم و در نهایت سوم شدیم.همان سال هم به اردوی تیم ملی جوانان هندبال دعوت شدم.

از افتخارات خود بگویید؟

از جمله افتخارات مهم من راهیابی به لیگ برتر هندبال با تیم شهید قندی یزد بود که بعد از سه سال تلاش بی وقفه به آن رسیدیم. همچنین در مقطعی در رده نوجوانان و جوانان به تیم ملی دعوت شدم که تجربه ای بسیار ارزشمند برای من بود.

در طول مسیر ورزشی خودم مقام های مختلف تیمی در سطح استان و حضور در رقابت های کشوری همراه با تیم های نایبند بندرعباس، شهید قندی یزد و فولاد آلیاژی ایران را تجربه کردم. در یک مقطع به خاطر تداخل مسابقات با تحصیل، ترجیح دادم ادامه تحصیل بدهم و این انتخاب را هم با افتخار انجام دادم ،چون باور دارم تعادل بین ورزش و علم، آینده‌ساز است. با این حال سعی کردم ارتباطم با ورزش قطع نشود و همچنان ورزش را فراموش نکرده‌ام.

هفته ای چند روز ورزش می کنید؟

به صورت مستمر پنج روز در هفته فعالیت بدنی و ورزشی دارم. البته گاهی هم شنا و ورزش بدنسازی را هم دنبال می کنم .

آیا در مسابقات آسیب جدی دیدید که از ورزش فراری باشید؟

آسیب دیدگی مچ پا داشتم، اما هرگز تسلیم نشدم.تلاش کردم و پس از بهبودی ورزش را با جدیت ادامه دادم.

اوقات فراغت خود را چگونه سپری می کنید؟

در اوقات فراغت ورزش را فراموش نمی کنم.

معمولا کتاب های رمان و اشعار شعرای ایران را می‌خوانم، تفریح با خانواده و دوستان صمیمی هم جز اولویت های من می باشد.

جایگاه هندبال هرمزگان چگونه است؟

در دورانی که من هندبال را به طور جدی دنبال می کردم حداقل ده تیم فعال در سطح شهر بندرعباس داشتیم.

نایبند، خواجه عطاء ، فانوس، آزادگان، سینگو، ششصد دستگاه و ساحل که هر کدام برای خودشان مدعی بودند. در حال حاضر به جز نایبند دیگر خبری از تیم هایی که نام بردم نیست که نشانه ضعف مدیریت و عدم برنامه ریزی مناسب در هیئت هندبال استان و شهرستان می باشد. در بخش بانوان چند کانون فعال داریم که به همت خود بانوان اداره می شوند و دربرخی از شهرستان ها هم بانوان فعال می باشند. میناب در بخش آقایان تیم دسته یکی در کشور دارد که‌ به سختی و با هزینه شخصی اداره می شود. در رشته هندبال ساحلی مقام های خوبی در طی چند سال گذشته در سطح کشور کسب کرده ایم که همان هم با عدم حمایت کافی و عدم برنامه ریزی مناسب و اصولی رو به افول هستیم.

به نظر بنده اگر با همین فرمان پیش بریم هندبالی نخواهیم داشت. باشگاه فولاد سال گذشته در بخش بانوان نایب قهرمان کشور شدند ولی امسال در کمال تعجب شرکت فولاد هرمزگان تیم هندبال خود را بنا به هر دلیلی منحل کرد که باعث بی انگیزگی بانوان هندبالیست استان شد و کسی هم پاسخگو نبود.

صمیمی ترین دوست خود را نام ببرید؟

هرجا به‌ آرامش نیاز دارم مادرم همیشه کنار من است. اما دوستان خوب زیادی دارم از جمله میرداد میردادی که برای ارتقای رشته ژیمناستیک زحمات زیادی کشیده اند. فرامرزعیانی، یعقوب پیشدار، علی دهقانی ، الیاس صمصام پور ، رضا ذاکری ، نیما و امین شهابی پور و به دوستان خوبم در اداره کل راهداری حمل و نقل جاده ای استان هم می توانم اشاره کنم.

در ورزش به خصوص در هندبال به حقتان رسیده اید؟

در سطح شهرستان و استان همیشه موفق بودم ، ولی در سطح کشوری و ملی به واسطه این که حمایت چندانی نشدم، آینده ای رو پیش روی خود متصور نمی شدم ترجیح دادم به ادامه تحصیل و اشتغال بپردازم.

هندبال استان چند ملی پوش را به چشم خود دیده است؟

از باشگاه خودم‌ نایبند بازیکنان زیادی به رده های ملی دعوت شدند. قاسعلی طبیب زاده، حسن شعبانی، جهانگیر اولی نژاد، مجید آرامباش، کیان شاهی، فرامرزعیانی، مازیار شاهی محمدرضا شاهی، وحدت براد، محسن شاهی، جعفر غلامزاده، رضاکاظمی، محمدرضا، مهدی طبیب زاده، مهرداد نظری، مهدی آرامباش و دوستان دیگر که حضور ذهن ندارم.

بزرگترین آرزوی ورزشی شما؟

دوست دارم بستر مناسبی برای رشد جوانان استانم فراهم شود تا بتوانند در سطح کشور و بین المللی بدرخشند.

اولویت مهم فعلی شما در ورزش هندبال چیست ؟

دوست دارم مدارج بالایی مربیگری را طی کنم تا بتوانم تجربیاتم را به نسل جوان و نوجوان انتقال بدهم.

حرف پایانی شما؟

ضمن تقدیر و تشکر از شما و روزنامه وزین صبح‌ساحل،با این بیت شعر حرف های خود را به پایان می رسانم. همت کن و پا پس نکش از راه رسیدن، پیروزی از آن دل امیدوار است.