انتقاد به یک سویه بودن رسانه ملی

در شرایط کنونی که جامعه بیش از هر زمان دیگری نیازمند اطلاع‌رسانی شفاف، عادلانه و چندوجهی است، رسانه ملی با اتخاذ رویکردی یک‌سویه، عملاً از رسالت اصلی خود دور شده است. این یک‌سونگری، که غالباً در قالب جهت‌گیری‌های جناحی و حذفی بروز پیدا می‌کند، نه تنها به تنوع دیدگاه‌ها و سلایق در جامعه بی‌توجهی نشان می‌دهد، بلکه با دامن زدن به قطب‌بندی‌های موجود، مانع از شکل‌گیری گفتمان سازنده و همگرایی ملی می‌گردد.

رسانه ملی به عنوان تریبون اصلی و پرمخاطب‌ترین رسانه کشور، وظیفه دارد بستری را برای طرح دیدگاه‌های مختلف، نقد سازنده و ارائه راه‌حل‌های متنوع فراهم آورد. این امر مستلزم پرهیز از جانبداری، بی‌طرفی در انعکاس اخبار و رویدادها، و توجه به اصول حرفه‌ای روزنامه‌نگاری است. متأسفانه، آنچه امروز شاهد آن هستیم، فاصله گرفتن از این اصول و گرفتار شدن در دام رویکردی است که به جای پاسخگویی به نیازهای جامعه، منافع جناحی خاصی را تأمین می‌کند.

انتقاد به یک‌سویه بودن رسانه ملی، نه از سر بدخواهی، بلکه از سر دغدغه برای سلامت جامعه و آینده کشور است. انتظار می‌رود مدیران و دست‌اندرکاران رسانه ملی با بازنگری در رویکرد خود، گام‌هایی عملی در جهت شفاف‌سازی، افزایش تنوع محتوا و فراهم آوردن فضایی برای شنیده شدن صدای همه اقشار جامعه بردارند. رسانه‌ای که صدای مردم نباشد، رسانه ملی نیست.

یکی از اصلی‌ترین دلایل این انتقاد، کمبود تنوع در برنامه‌ها و محتوای تولیدی است. به نظر می‌رسد رسانه ملی بیش از آنکه به دنبال پوشش همه‌جانبه مسائل و ارائه دیدگاه‌های گوناگون باشد، بر ترویج خط فکری خاصی تمرکز کرده است. این امر باعث می‌شود بخش قابل توجهی از جامعه، خود را در رسانه ملی نبینند و احساس کنند که صدایشان شنیده نمی‌شود. در جامعه‌ای با تنوع فرهنگی، اجتماعی و سیاسی گسترده، رویکرد یک‌سویه، به جای ایجاد وحدت، به شکاف‌های موجود دامن می‌زند.

بی‌طرفی و عینیت در گزارشگری، ستون فقرات اعتبار هر رسانه‌ای است. متأسفانه، رسانه ملی در بسیاری از موارد از این اصل بنیادین فاصله گرفته است. نحوه پوشش اخبار، انتخاب مهمانان و لحن گویندگان، همگی نشان از جهت‌گیری‌های مشخص دارد که این امر، اعتبار رسانه را نزد مخاطبان عام کاهش می‌دهد. مخاطب حق دارد که اخبار را بدون فیلترهای ایدئولوژیک و جناحی دریافت کند تا بتواند خود به قضاوت بنشیند.

این یک‌سونگری، علاوه بر تأثیر منفی بر اعتماد عمومی، مانع از ارتقاء سطح آگاهی و تحلیل جامعه می‌شود. زمانی که رسانه، تنها یک زاویه دید را ارائه می‌دهد، مخاطب فرصت مقایسه و سنجش دیدگاه‌های مختلف را از دست می‌دهد. این امر می‌تواند منجر به شکل‌گیری تفکر قالبی و سطحی‌نگری در جامعه شود و توانایی نقد سازنده و مشارکت فعال در فرآیندهای اجتماعی و سیاسی را تضعیف کند.

یکی از دلایل اصلی این مسئله، عدم درک عمیق از زیست‌بوم دیجیتال و فرهنگ بصری نسل امروز است. جوانان امروزی با شبکه‌های اجتماعی، تولید محتوای ویدئویی کوتاه، و فرمت‌های ارتباطی نوین خو گرفته‌اند. در مقابل، رسانه ملی همچنان بر قالب‌های سنتی و محتوای خطی اصرار می‌ورزد که این امر، جذابیت لازم را برای مخاطب جوان ندارد. در نتیجه، نسل جدید به سمت پلتفرم‌های جایگزین هدایت می‌شود و رسانه ملی، بخشی از مخاطبان تأثیرگذار خود را از دست می‌دهد.

علاوه بر این، موضوعات و دغدغه‌هایی که برای نسل جوان اهمیت حیاتی دارند، مانند اشتغال، ازدواج، مسائل اجتماعی، و ابراز وجود، در رسانه ملی با کم‌توجهی یا رویکردی کلیشه‌ای مواجه می‌شوند. این بی‌توجهی، باعث می‌شود که جوانان احساس کنند صداقت در رسانه ملی وجود ندارد و به آنچه که در رسانه‌های دیگر می‌شنوند، بیشتر اعتماد کنند. ضروری است که رسانه ملی با رویکردی نوآورانه و جامعه‌شناختی، شکاف نسلی را درک کرده و برای پر کردن آن تلاش کند. این امر نیازمند ورود جوانان خلاق و صاحب‌نظر به بدنه این رسانه، تولید محتوای متناسب با ذائقه و نیازهای نسل جدید، و ایجاد فضایی برای گفتگوی صریح و بی‌پرده میان نسل‌هاست. پرداختن به مسائل روزمره جوانان، استفاده از زبان و ابزارهای ارتباطی نوین و نشان دادن تنوع واقعی جامعه، می‌تواند گام‌های مؤثری در جهت احیای نقش رسانه ملی در میان این قشر مهم باشد.در نهایت، رسانه ملی باید به عنوان یک رسانه عمومی، در خدمت منافع کل جامعه باشد، نه منافع یک گروه یا جناح خاص. بازنگری اساسی در رویکردها، پذیرش انتقادات و تلاش برای ارائه محتوایی متنوع، بی‌طرفانه و جامع، گامی ضروری در جهت احیای جایگاه واقعی و اعتباری رسانه ملی است. تنها با اتخاذ رویکردی فراگیر و شنیدن صدای همه اقشار، می‌توان به رسالت خطیر اطلاع‌رسانی به شایستگی عمل کرد.