ارتش یک نفره کسب‌وکارهای آینده

پایان عصر افسانه افراد بیشتر، پیشرفت بیشتر

وقتی اینستاگرام توسط فیس‌بوک به قیمت یک میلیارد دلار خریداری شد، فقط ۱۳ کارمند داشت. همان‌طور که در تصویر مشخص است؛ در سال 2012 اینستاگرام توسط فیس‌بوک به قیمت یک میلیارد دلار خریداری شد؛ در سال 2014 این کسب‌وکار به 35 میلیارد دلار رسید و در سال 2018 توانست به صد میلیارد دلار برسد. این میزان رشد، به وضوح توانایی استارتاپ‌های موفق ولی دارای تیم‌های کوچک را نشان می‌دهد.

این موفقیت تنها به اینستاگرام محدود نمی‌شود؛ واتس‌اپ وقتی با ۱۹ میلیارد دلار از بازار خارج شد، ۵۵ کارمند داشت. وقتی گوگل، یوتیوب را به قیمت ۱.۶۵ میلیارد دلار خرید، تنها ۶۵ عضو داشت. کارمند کمتر نشانه ضعف این کسب‌وکارها نبودند؛ این‌ها نشانه‌های اولیه یک الگوی تکرارشونده بودند که در آن تیم‌های کوچک و متمرکز، شرکت‌هایی با ارزش بالا ساختند. آنچه این تیم‌ها در آن مشترک هستند؛ فقط زمان‌بندی خوب یا ایده‌های درخشان محصول نبود. بلکه نحوه سازماندهی آنها بود. آنها سریع حرکت می‌کردند و هزینه‌های سربار را کاهش دادند؛ همچنین هر چیزی که آنها را کند می‌کرد؛ حذف کردند. البته این روندی نیست که از هوش مصنوعی یا سرمایه‌گذاران سخت‌گیر ناشی شده باشد. این یک مزیت ساختاری است که همیشه وجود داشته و بی‌سروصدا برخی از موفق‌ترین شرکت‌های فناوری از آن استفاده کرده‌اند. تیم‌های ناب نه تنها از محدودیت‌های منابع جان سالم به در می‌برند؛ بلکه اغلب عملکرد بهتری نیز داشتند. امروزه با ابزارهای بهتر، اتوماسیون‌های در دسترس، سقف تیم‌های کوچک از همیشه بلندتر است و این مدل کسب‌وکار، در حال تبدیل شدن به یک موضع بسیار عادی است.

چرا تیم‌های کوچک سریع‌تر رشد می‌کنند؟

قدرت تیم‌های کوچک از سخت‌تر کار کردن ناشی نمی‌شود؛ بلکه از عملکرد متفاوت ناشی می‌شود. در یک تیم کوچک، هیچ ابهامی در فرآیند وجود ندارد. هیچ جلسه‌ای برای آماده‌سازی جلسات وجود ندارد. هیچ کس بیکار در صندلی نمی‌نشیند. چراکه وقتی سلسله مراتب اضافه را حذف می‌کنید؛ آنچه باقی می‌ماند سرعت است. سرعت در نحوه عملکرد تیم‌های کوچک گنجانده شده است و بدون نیاز به نمودارهای سازمانی یا ابزارهای مدیریت پروژه کارها به خوبی پیش می‌رود. به علاوه، تیم‌های کوچک به طور طبیعی، پایه و اساس اعتماد را ایجاد می‌کنند. بیشتر استارتاپ‌ها خیلی زود مدیران محصول را استخدام می‌کنند و سعی می‌کنند هماهنگی را قبل از نیاز، برون‌سپاری کنند. تیم‌های کوچک همچنین از حجم بالای استعداد افراد بهره‌مند می‌شوند. شما به صد نفر نیاز ندارید. شما فقط به پنج نفر نیاز دارید که با جدیت و تخصص باشند. این افراد می‌دانند چگونه مشکلات را از ابتدا تا انتها مدیریت کنند. در این تیم‌ها کسی اجازه نمی‌گیرد؛ فقط می‌پرسد که قدم بعدی چیست.

استراتژی موفق در استارتاپ با داشتن ساختار

این فرض که افراد بیشتر برابر با قدرت بیشتر است؛ منسوخ شده است. ازبین رفتن یک کسب‌وکار از تعداد کم کارکنان ناشی نمی‌شود بلکه از ساختار متورم و رشد بدون انسجام ناشی می‌شود. یک استارتاپ شکست خورده می‌پرسد: «این کار را به چه کسی ارجاع دهم؟» اما یک فرد کارا در استارتاپ موفق می‌پرسد: «سریع‌ترین راه برای رفع مشکل چیست؟» اگر فرق بین این دو جمله را درک کنید؛ متوجه اهمیت ساختار در کسب‌وکار هم می‌شوید.

ابزارها دیگر مزیت نیستند؛ سیستم‌ها مزیت هستند

یک تله رایج وجود دارد که بسیاری از بنیانگذاران کسب‌وکارهای نوپا را گرفتار می‌کند و آن این است که ابزارها را با داشتن سیستم و ساختار اشتباه می‌گیرند. آنها نرم‌افزارهای اتوماسیون را تهیه می‌کنند؛ جدیدترین هوش مصنوعی را می‌خرند و تعجب می‌کنند که چرا همه چیز هنوز کند پیش می‌رود. در واقع، مشکل ابزارها نیستند. مشکل فقدان سیستم است. کارایی از انباشت نرم‌افزار حاصل نمی‌شود. از طراحی گردش‌های کاری ناشی می‌شود که در آن تلاش نیروی انسانی، سنجیده و مورد احترام است. جایی که هر وظیفه قبل از اینکه خودکار شود؛ با این سوال که «آیا اصلاً باید این موضوع وجود داشته باشد؟» مورد پرسش قرار می‌گیرد. ابزاری که یک فرآیند خراب را تسریع می‌کند؛ مشکل را حل نمی‌کند. فقط باعث می‌شود؛ زمان را سریع‌تر هدر دهید.

چطور از هوش مصنوعی بهره ببریم؟

بسیاری از بنیانگذاران با این سوال شروع می‌کنند که "چه ابزارهایی را باید تهیه کنیم؟" سوال بهتر این است: تکراری‌ترین کاری که هنوز به صورت دستی انجام می‌دهم چیست؟ و سپس: آیا اصلاً نیازی به وجود این کار هست؟ فقط پس از پاسخ دادن به این سوالات باید به سراغ اتوماسیون بروید. زیرا اگر سیستم شما حجیم باشد؛ هوش مصنوعی آن را بهتر نمی‌کند بلکه فقط آن را سریع‌تر و پرهزینه‌تر می‌کند.

استخدام بدون دردسر: چه زمانی، چرا و چه کسی

استخدام کردن هر فرد جدید، به سیستم وزن اضافه می‌کند چون عملا مکالمات بیشتر، به اشتراک‌گذاری بیشتر و پیچیدگی بیشتر به دنبال دارد. اگر مراقب نباشید، تیم شما سریع‌تر از درک شما از آنچه واقعاً در حال ساخت آن هستید؛ رشد می‌کند. رویکرد بهتر این است که استخدام را به عنوان آخرین راه حل در نظر بگیرید. پس ابتدا سیستم را بسازید. برای این کار بپرسید: آیا این می‌تواند خودکار شود؟ آیا می‌توان آن را الگوسازی کرد؟ آیا می‌توان آن را به طور موقت برون‌سپاری کرد؟ فقط وقتی جواب منفی است و وظیفه حیاتی است؛ باید کسی را استخدام کنید.و حتی در آن صورت، استاندارد باید بسیار بالا باشد.

برای نقش‌ها استخدام نکنید؛ برای نتایج استخدام کنید.

استارتاپ به متخصصان زیاد نیاز ندارند. بلکه به افرادی نیاز دارند که بتواند مشکلات را از ابتدا تا انتها مدیریت کند.

این به معنای جستجوی افرادی با تفکر عمیق در یک زمینه، اما مهارت‌های گسترده در سایر زمینه‌ها است. بازاریابی که می‌تواند کد بنویسد. طراحی که قیف‌های تبدیل را درک کند. مهندسی که از صحبت با مشتریان لذت می‌برد. مهم این نیست که آیا کسی به طور مرتب در یک نمودار سازمانی قرار می‌گیرد یا خیر. مهم این است که آیا آنها می‌توانند بدون نیاز به هماهنگی مداوم، نتایج را ارائه دهند یا خیر. لذا باید به جای ساختن دپارتمان‌ها، ماموریت‌ها را بسازید. سپس افرادی را پیدا کنید که بتوانند آن ماموریت‌ها را با استقلال کامل رهبری کنند.

بنیانگذاران کسب‌وکارهای آینده چه شکلی هستند؟

بنیانگذار آینده کسی نیست که ۱۰۰ میلیارد تومان جمع می‌کند و صد نفر را استخدام می‌کند بلکه کسی است که با پنج نفر ده میلیارد تومان درآمد ایجاد می‌کند و شب‌ها راحت می‌خوابد. بنیانگذار انفرادی که رشد را از طریق سیستم‌ها هماهنگ می‌کند، نه استرس. تیم سه نفره با محصولی که خودش را می‌فروشد و از خودش حمایت می‌کند. شرکت شش نفره که روزانه شش رقم درآمد دارد بدون هیچ جلسه و هیچ جنجالی و ... .

در آینده خواهیم دید که کسب‌وکارها به این شکل اداره خواهند شد و این سبک رفتاری، تبدیل به یک استاندارد جدید خواهد شد.

روزنامه صبح ساحل