مهمان منگوله‌ای پوست!

پوست در محاصره یک زائده

منگوله پوستی (Skin tag) یا آکروکوردون (Acrochordon) یک زائده گوشتی و خوش خیم روی پوست است. این زائده می‌تواند ظاهری نازک و آویزان (مانند یک ساقه) یا گرد داشته باشد. منگوله‌های پوستی معمولا بین 2 تا 5 میلی‌متر هستند اما با این حال گاهی با ابعاد یک تا 2 سانتی‌متر نیز ایجاد خواهند شد. این زائده‌ها می‌توانند به رنگ پوست یا روشن‌تر و تیره‌تر باشند. چنانچه تحریک و دستکاری شوند، ممکن است رنگ قرمز پیدا کنند. منگوله‌های پوستی، بافتی نرم و انعطاف‌پذیر دارند و اغلب به نظر می‌رسند که از یک ساقه نازک از پوست آویزان شده‌اند. این زائده‌ها در بسیاری از نقاط بدن ایجاد می‌شوند اما اغلب در نواحی‌ای شکل می‌گیرند که اصطکاک ناشی از مالش پوست به پوست، لباس یا زیورآلات وجود دارد. این اصطکاک مداوم می‌تواند باعث تحریک و رشد بافت پوستی شود.

به طور کلی، این زائده‌ها با افزایش سن ممکن است به رنگ تیره‌تری در بیایند. زیر بغل، ناحیه سینه (معمولا زیر سینه‌ها)، پلک‌ها، کشاله ران، گردن (به ویژه در جاهایی که پوست با یقه لباس یا گردنبند برخورد می‌کند) و ناحیه مقعد، قسمت‌هایی از بدن هستند که احتمال بروز منگوله‌های پوستی در آن‌ها بیشتر است. باید توجه داشت که منگوله‌های پوستی غیرواگیر هستند و از فردی به فرد دیگر منتقل نمی‌شوند ضمن اینکه وجود آن‌ها در یک نقطه از پوست، باعث انتقال‌شان به قسمت‌های دیگر نمی‌شود.

حواس‌تان به سرطان باشد

منگوله‌های پوستی معمولا ضرری ندارند و به عنوان زائده سرطانی شناخته نمی‌شوند. علاوه بر این، بدون درد هستند مگر در شرایطی که فرد آن‌ها را دستکاری کند یا به لباس و زیورآلات گیر کنند که در این صورت، احتمال قرمز شدن، درد و حتی خونریزی وجود دارد.

با وجود اینکه منگوله‌های پوستی ضرر خاصی ندارند، توصیه می‌شود که در صورت رشد هر نوع زائده جدید روی پوست، بررسی و تشخیص توسط پزشک متخصص پوست صورت بگیرد تا از نوع زائده اطمینان حاصل شود. برخی از زائده‌های سرطانی شباهت زیادی به منگوله‌های پوستی دارند به همین دلیل تشخیص نوع زائده توسط پزشک امکان‌پذیر است. احتمال بروز منگوله پوستی در هر فردی وجود دارد با این حال برخی عوامل ممکن است احتمال بروز آن را افزایش دهند. یکی از این موارد سابقه خانوادگی است به طوری‌که اگر بستگان با نسبت خونی به این زائده مبتلا باشند، احتمال بروز آن در سایر افراد خانواده نیز وجود دارد. این مسئله می‌تواند با ژنتیک مرتبط باشد. از دیگر مواردی که ممکن است منجر به بروز منگوله‌های پوستی شود، تغییرات هورمونی است به همین دلیل خانم‌های باردار بیش از سایر افراد مستعد ابتلا هستند. منگوله‌های پوستی در هر سنی می‌توانند ایجاد شوند اما با افزایش سن، احتمال بروز آن‌ها بیشتر خواهد شد و در سنین 20 تا 70 سالگی این زائده‌ها بسیار شایع هستند.

نشانه‌ای از دیابت؟

افراد مبتلا به دیابت به خصوص دیابت نوع 2، بیشتر دچار منگوله‌های پوستی می‌شوند. دلیل اصلی این ارتباط، مقاومت به انسولین است. مقاومت به انسولین باعث افزایش سطح انسولین در خون (هایپرانسولینمی) می‌شود. این انسولین اضافی می‌تواند رشد سلول‌های پوستی را تحریک کرده و منجر به تشکیل منگوله‌های پوستی شود. چاقی نیز یک عامل مهم در ایجاد این زائده‌ها محسوب می‌شود چون هم با دیابت مرتبط است و هم با افزایش اصطکاک پوست منجر به تشکیل منگوله‌های پوستی خواهد شد.

آن دسته از افرادی که تعداد زیادی منگوله پوستی دارند باید حتما توسط پزشک بررسی شوند تا از احتمال ابتلا به دیابت یا مقاومت به انسولین آگاه شوند و در صورت تشخیص، تحت درمان قرار بگیرند.

وقت برداشتن زائده است

همان‌طور که اشاره شد، منگوله‌های پوستی به ندرت باعث نگرانی از بابت سلامت خواهند شد. معمولا از نظر پزشکی برداشتن آن‌ها ضرورتی ندارد زیرا خوش‌ خیم هستند و سرطانی نمی‌شوند اما با این حال، احتمال برداشتن آن‌ها به دلایل مختلف دیگر وجود دارد. یکی از مهم‌ترین دلایلی که افراد برای برداشتن این زائده‌ها عنوان می‌کنند، مسئله زیبایی است. چنانچه منگوله‌های پوستی روی صورت یا گردن ایجاد شوند، ظاهر ناخوشایندی به وجود می‌آورند و باعث ناراحتی افراد می‌شوند. از دیگر دلایل برداشتن این زائده‌ها، ناراحتی و تحریک است به گونه‌ای که اگر در جایی ایجاد شوند که به زیورآلات گیر کنند یا دائما در معرض اصطکاک باشند، مشکلاتی را ایجاد خواهند کرد. برای مثال، سوزش، خارش، قرمزی یا حتی خونریزی در این زائده‌ها ممکن است ایجاد شود. گاهی منگوله‌های پوستی در حدی بزرگ هستند که باعث اختلال در عملکرد خواهند شد. مثلا در صورت بروز روی پلک چشم می‌توانند دید فرد را مختل کنند. البته این مسئله چندان شایع نیست و معمولا منگوله‌های پوستی ابعاد کوچکی دارند. در برخی موارد هدف از برداشتن زائده پوستی، بررسی آن است. در شرایطی که پزشک به نوع زائده به ویژه از نظر سرطان مشکوک شود، آن را برمی‌دارد و برای بررسی بیشتر به آزمایشگاه می‌فرستد.

خود درمانی کار دست‌تان می‌دهد!

برداشتن منگوله‌های پوستی باید توسط پزشک متخصص پوست انجام شود و از برداشتن این زائده‌ها در منزل باید پرهیز کرد. برداشتن غیر حرفه‌ای زائده در منزل، با مواردی چون خونریزی شدید، زخم، عفونت و اسکار (جای زخم) همراه است. همچنین در صورت تشخیص نادرست نوع زائده توسط خود فرد، ممکن است یک زائده سرطانی به اشتباه حذف شود و درمان به تعویق بیفتد که این مسئله خطرات جدی به همراه دارد. پزشک با توجه به شرایط فرد، اندازه، محل و تعداد منگوله پوستی، روش حذف را انتخاب می‌کند. اما به طور کلی، معمولا برای برداشتن منگوله‌های پوستی از جراحی، کرایوسرجری و الکتروسرجری کمک گرفته خواهد شد.

فراتر از پوست

در برخی موارد وجود منگوله‌های پوستی می‌تواند با شرایط پزشکی زمینه‌ای خاصی مرتبط باشد. البته این بدین معنی نیست که هر فرد دارای منگوله پوستی به یک بیماری زمینه‌ای مبتلا است. برخی بیماری‌ها مانند آکرومگالی (اختلال هورمونی نادر)، سندرم بیرت-هاگ-دوبه (Birt Hogg Dubé syndrome) که یک اختلال ژنتیکی نادر است، گاهی با بروز منگوله پوستی مرتبط هستند. علاوه بر این، برخی مطالعات نشان می‌دهند که بین منگوله‌های پوستی در ناحیه مقعد و سرطان راست روده (Rectum) ارتباط وجود دارد. همچنین ابتلا به بیماری کرون (یک بیماری التهابی مزمن روده)، می‌تواند با منگوله‌های پوستی در ناحیه مقعد مرتبط باشد. برخی مطالعات ارتباطی بین فشار خون بالا و افزایش تعداد منگوله‌های پوستی را نشان می‌دهند. از دیگر مواردی که ممکن است با منگوله پوستی مرتبط باشند، می‌توان به اختلالات چربی خون و سندرم متابولیک اشاره کرد. چنانچه کودکان خردسال دچار منگوله‌های پوستی در اطراف مقعد شوند، ممکن است به یک نقص مادرزادی در ستون فقرات مبتلا باشند.

البته تمامی موارد یاد شده باید توسط پزشک بررسی و تایید شوند و در بسیاری از موارد منگوله‌های پوستی صرفا جنبه اختلال در زیبایی دارند و به بیماری مرتبط نیستند. تغییر در اندازه، خارش، خونریزی، شکل نامتقارن و...، مواردی هستند که در صورت بروز در منگوله‌های پوستی یا هر نوع زائده دیگر باید مورد توجه قرار بگیرد و توسط پزشک به دقت بررسی شود.

روزنامه صبح ساحل