خرید در داخل یا دبی و ترکیه

ترکیه؛ بازار هوشمندانه برای طبقه‌ متوسط و مهاجرپذیر

بر اساس گزارش مرکز آمار ترکیه ،در شش‌ماهه نخست سال ۲۰۲۵ میلادی (زمستان ۱۴۰۳ تا خرداد ۱۴۰۴)، بیش از ۶۹۰ هزار واحد مسکونی در این کشور خرید و فروش شده است که نشان از رشد ۲۶.۹ درصدی نسبت به مدت مشابه سال قبل دارد. تنها در اردیبهشت ۱۴۰۴ (ماه مه ۲۰۲۵)، بیش از ۱۳۰ هزار معامله ملکی به ثبت رسیده است. یعنی رشد ۱۷.۶ درصدی نسبت به اردیبهشت سال گذشته. این ارقام حاکی از بازاری زنده و با اعتماد دوطرفه هستند. مهم‌تر آنکه قیمت واقعی املاک پس از تعدیل با تورم حدود ۴۰ درصدی، کاهش ۵ تا ۱۴ درصدی را تجربه کرده است، فرصتی طلایی برای خریداران خارجی، خصوصاً ایرانیانی که با دارایی دلاری یا درهمی به این بازار وارد می‌شوند. اگرچه سهم خریداران خارجی به‌طور کلی کمی افت داشته، اما ایرانیان همچنان در میان پنج ملیت اصلی خریدار ملک در ترکیه قرار دارند.

شهرهایی چون استانبول، آنتالیا، ازمیر و مرسین اکنون به خانه‌ دوم بسیاری از خانواده‌های ایرانی بدل شده‌اند، هم به دلیل دسترسی اقامتی، هم بازدهی مطلوب و هم سبک زندگی آشنا. ترکیه نه اروپا است، نه خاورمیانه؛ نه بیگانه، نه تماماً خودی، اما برای ایرانیان، ترکیبی از هر دو را دارد: قابل‌دسترس، ملموس و با صرفه.

دبی؛ نقطه تلاقی جاه‌طلبی، امنیت سرمایه و آینده‌ جهانی

دبی نه‌فقط شهری مدرن، بلکه یک مدل استراتژیک از سرمایه‌گذاری در مقیاس جهانی‌ست. بر اساس گزارش شرکت بین‌المللی «Provident Estate»، در بهار ۱۴۰۴ (سه‌ماهه دوم سال ۲۰۲۵ میلادی)، بازار املاک دبی رکوردی تاریخی ثبت کرده است: بیش از ۴۹٬۶۰۰ معامله ملکی با ارزشی بالغ بر ۴۰.۲ میلیارد دلار، یعنی رشد ۸۲ درصدی نسبت به مدت مشابه در بهار سال گذشته. میانگین قیمت هر ملک به حدود ۸۰۸٬۷۰۰ دلار رسیده و قیمت هر فوت مربع به ۴۹۶ دلار بالغ شده است. اما آنچه دبی را فراتر از ارقام می‌برد، منطق پنهان رشد آن است: ثبات حقوقی، جذابیت مالیاتی، دسترسی آزاد به بازارهای جهانی، و افق سرمایه‌گذاری بلندمدت. پروژه‌های آف‌پلن در دبی همچون جریان خون در پیکره‌ شهری دیجیتال، مسیرهای جدیدی برای ورود سرمایه خلق می‌کنند. برای سرمایه‌گذاران ایرانی، دبی نه صرفاً یک مقصد ملکی، بلکه پلی برای ورود به جهان سرمایه‌گذاری مدرن است. ملک در دبی، سقف و دیوار نیست؛ یک پوزیشن سرمایه‌گذاری بین‌المللی‌ست.

ایران؛ بازار ملکی خسته

با محرک‌های غایب در چند سال اخیر بازار مسکن ایران، مثل سابق امضای مبایعه‌نامه‌ها رشد همیشگی را ندارد. رکود تورمی، نبود سیاست‌های پایدار، ناتوانی خرید خانوار و ترس از آینده، همه و همه، بازار داخلی را به نقطه انجماد رسانده‌اند. نهضت ملی مسکن هنوز به «عمل» نرسیده و پروژه‌های حمایتی بیشتر در سطح وعده باقی مانده‌اند.

در چنین شرایطی، خانه دیگر مثل سابق کالای سرمایه ای نیست؛ یک معمای پیچیده است. بازار مسکن در بسیاری از شهرهای بزرگ، به‌ویژه تهران و شیراز و بندرعباس به محیطی پرابهام بدل شده است: فروشنده واقعی نیست، خریدار توانمند نیست. و در این بین، سرمایه‌ ایرانی آرام آرام در حال کوچ است.

تابستان تصمیم‌سازی

تابستان ۱۴۰۴ را می‌توان نقطه‌ی عطفی در انتخاب‌های استراتژیک خانواده‌های ایرانی دانست. بازاری که دیگر فقط درباره خرید خانه نیست، بلکه درباره‌ شکل‌دهی به آینده‌ای خانوادگی، امن و سودآور است. سه گزینه روی میز سرمایه‌گذار قرار دارد: برای کسانی که به‌دنبال تعادل قیمتی، بازار زنده و مسیر ساده اقامت هستند. ترکیه، انتخاب طبقه متوسط رو به بالا و مهاجرپذیر. برای آن‌که آینده‌ جهانی، بازدهی بالا و پرستیژ بین‌المللی می‌طلبد. دبی، انتخاب حرفه‌ای‌ها و استراتژیست‌های ثروت. برای آنان که دل در گرو وطن دارند اما جرئت ریسک بالا را ندارند. ایران، انتخابی احساسی اما اقتصادی نامطمئن است. پاسخ به این پرسش اساسی، دیگر صرفاً یک تصمیم مالی نیست شاید سال‌ها بعد، از تابستان ۱۴۰۴ به‌عنوان «تابستان تصمیم بزرگ» یاد شود.