اتباع در مدارس هرمزگان: روایت یک بحران خاموش

 بحرانی که دیگر از آمار و ارقام فراتر رفته و به واقعیتی تلخ در کلاس‌های درس تبدیل شده است.جمعیت دانش‌آموزان اتباع و مهاجرین در برخی مدارس حاشیه شهر بندرعباس، بنابر شنیده‌ها، از ۴۰ درصد فراتر رفته است؛ عددی که به نظر می‌رسد با صراحت قانون در تناقض باشد. چراکه جمعیت اتباع در مدارس نباید از ۲۰ درصد بیشتر باشد. گویا قانون در اینجا فقط روی کاغذ معنا دارد. در عمل، این تناسب جمعیتی به‌هم‌ریخته و  مدارس استان را به کانونی از تضادها و نابرابری‌ها تبدیل کرده است.در این میان، مدیران مدارس هرمزگان نیز از شرایط سختی که درگیر آن هستند، گلایه دارند. از مدیران می‌شنویم که دو ماه از سال تحصیلی گذشته است، اما تاکنون وقت نکرده‌اند هیچ‌کاری برای دانش‌آموزان ایرانی در حوزه آموزش و پرورششان انجام دهند زیرا تمام وقت و انرژی‌شان صرف مسائل و رفع مشکلات دانش‌آموزان اتباع شده است. شرایط به‌گونه‌ای است که انگار مدارس دیگر مختص دانش‌آموزان ایرانی نیستند.از مدیر دیگری شنیدم که می‌گفت، باید برخی از این دانش‌آموزان را تعیین سطح کنند که ممکن است کودک ۱۳ ساله‌ای در کنار کودک ۸ ساله بنشیند. این اتفاق افتاده؛ زیرا اتباع مدارس شبانه ندارند. این دیگر اوج فروپاشی نظام آموزشی ماست که کسی به آن توجه نمی‌کند.در برابر این بحران، مسئولان تنها به وعده دادن بسنده می‌کنند. می‌گویند لایحه‌ای در راه است؛ لایحه‌ای که قرار است اتباع غیرمجاز را اخراج و اتباع مجاز را ساماندهی کند. گفته می‌شود این افراد به نقاطی در مرکز کشور منتقل خواهند شد؛ اما این وعده‌ها، نه نخستین بار است که شنیده می‌شوند و نه آخرین. هیچ زیرساختی برای اجرای این طرح‌ها وجود ندارد و به نظر نمی‌رسد در آینده‌ای نزدیک هم عزمی جدی برای تغییر وجود داشته باشد. آنچه در این میان باقی می‌ماند، مدارسی است که هر روز بیشتر از قبل به افول در سطوح مختلف 
آموزشی و تربیتی نزدیک می‌شوند. مدارس هرمزگان با امکانات کم و حمایت‌های خیرین تاکنون فعالیت کرده‌اند. معلمان در این مدارس، دیگر توان اداره‌ی کلاس‌های پرجمعیت را ندارند. برخی از این دانش‌آموزان اتباع نه به قصد یادگیری، که به اجبار شرایط اقامتی در مدارس حاضر می‌شوند و جز برهم زدن نظم، کار دیگری ندارند.این بحران تنها به حوزه‌ی آموزش محدود نمی‌شود.
مشکلات فرهنگی نیز دامن مدارس را گرفته‌اند. ازدواج زودهنگام دختران اتباع که اغلب در سنین ۸ تا ۱۲ سالگی مدرسه را ترک می‌کنند، تنها یکی از این موارد است. کودکانی که بدون شناسنامه و با سطح سواد پایین، در کنار هم‌کلاسی‌های ایرانی قرار می‌گیرند، تضادهایی عمیق را در کلاس‌ها به وجود آورده‌اند و تلخ‌تر از همه، چشم‌اندازی است که این بحران به تصویر می‌کشد.
اگر این روند ادامه یابد، در دهه‌ی پیش رو نه از مدارس باکیفیت خبری خواهد بود و نه از نسلی که بتواند آینده‌ای روشن برای این سرزمین بسازد. مدارس هرمزگان که امید بود، مأمن تربیت و پیشرفت شوند؛ امروز تنها به محل ثبت نام و پذیرش اتباع بدل شده‌اند؛ پذیرشی که بی‌برنامه و بی‌هدف است و تنها بار مشکلات را سنگین‌تر می‌کند. هرمزگان نیازمند تصمیم‌های فوری و شجاعانه است. اما این سؤال باقی می‌ماند؛ تا چه زمانی باید منتظر این تصمیم‌ها بود؟ و آیا این انتظار، چیزی جز تعمیق زخم‌های این بحران خواهد بود؟
 

روزنامه صبح ساحل